Lon Eldridge is een jonge rootsmuzikant uit Chattanooga, Tennessee. Zijn gitaarspel roept de geest op van artiesten als Mississippi John Hurt, Robert Johnson en Blind Blake. De stijlvolle Amerikaan met de sierlijk krullende snor schuift graag langs de zijkantjes van de blues, met speelse uitstappen naar andere rootsy genres uit lang vervlogen tijden. Ragtime, swing en traditionele folk: Eldrigde tovert het met sprekend gemak uit zijn Resonator gitaar. Iedereen die Eldridge ooit live aan het werk zag weet dat deze jongeman boordevol talent zit. Het lijkt wel of hij geboren is in de verkeerde tijdsperiode. Hij loopt, praat, speelt en zingt alsof hij in het begin van de twintigste eeuw thuishoort. Lon is een excentrieke verschijning (met een snor om U tegen te zeggen), een sensationeel gitarist, een aanstekelijke zanger met slimme teksten. Een totaalpakket dat maar zeer weinig andere artiesten bezitten. Ondanks zijn zeer jeugdige leeftijd heeft hij reeds intensief getoerd in de Verenigde Staten en doet nu voor o.a. Duvel Blues de vierde maal het Europese continent aan. Een artiest voor de echte liefhebber en een aangename ontdekking voor de muzikale avonturier.

Steven Troch is een Jack-of-all Trades, je kan hem op het podium vinden met zijn eigen band, aan de zijde van Tiny Legs Tim, met HARP4 of met nog iets anders. Altijd en overal blaast hij een fantastisch stukje harmonica en zijn reputatie reikt ondertussen tot ver buiten de landsgrenzen. Troch zijn speelse maar diep in traditie gewortelde stijl blend perfect met Eldridge swingende gitaarspel. Lon Eldridge brengt met Steven Troch aan zijn zijde een unieke mix van traditionele vooroorlogse blues, ragtime, en swing. En dit is ook te horen op hun pas verschenen album "Cool Iron" die ze natuurlijk nu op hun driedaagse tour in ons land kwamen voorstellen.

recensie

Lon Eldridge’s reputatie groeit gestaag in de Lage Landen. De uit Chattanooga afkomstige, minzame, Amerikaan is intussen al een paar jaar bekend met de Belgische Bluesclubs en –kroegen en door zijn vriendschap met Tiny Legs Tim leerde hij ook die andere bluesmeester Steven Troch kennen. En dat de twee mekaar appreciëren is een understatement van jewelste. Net als Lon voelt Steven zich heerlijk thuis in het diep in het traditionele- gewortelde maar met golvende uitstapjes naar ragtime en swing deinende, zompige bluesgenre. Een succesrijke tournee van het tweetal vorig jaar bewees voldoende de wederzijdse waardering. Dat uit die samenwerking een subliem album zou groeien is dus niet zo verwonderlijk.

“Cool Iron” kreeg de plaat als titel en ze bulkt van uitstekende, doodeerlijke songs waar je, met een glas stevig bier of wijn binnen handbereik en met gesloten ogen, mijmerend kan van genieten. Een meesterlijke bewerking van Tampa Red’s “You Can’t Get That Stuff No More” is de gedroomde aftrapper van een plaat die uit negen nummers bestaat en waarvan Troch’s eigen “Sunday Morning Waltz” briljant en tegelijk eigenwijs, als tweede nummer fungeert. De heerlijke combinatie van de meesterlijke mondharmonica met het dito snarenspel is in dit instrumentaal nummer om duimen en vingers van af te likken.

Een ronduit fantastische versie van Robert Johnson’s “Kind Hearted Woman Blues" doet ons spontaan recht springen en luid applaudisseren. Als je dit hoort ga je met bolle wangen bewonderend fluiten. Het duo brengt niet alleen Johnson opnieuw tot leven, het bezorgt het schitterende nummer tevens een nieuwe ziel! Het duizelingwekkend niveau blijft aangehouden met "Wished I Was In Heaven Sitting Down". Lon’s inlevende stem en Steven’s soulvolle mondharmonica zorgen voor een uitzonderlijke symbiose. Klassiek nummer? Jawel maar beide heren zorgen er voor dat het vernieuwd en zinvol bijdragend klinkt!

Als je weet dat Lon’s bewondering voor Bessie Smith, die net als hij afkomstig was uit Chattanooga, enorm groot is, dan hoeft het niet te verbazen dat "Oh Daddy Blues" terug te vinden is op deze uitgave, hier uiteraard zonder die weergaloos ondersteunende piano. Het lichtjes naar jazz neigende nummer laat een alweer grootse Steven Troch - was de man ooit beter op dreef ? - en een bijzonder inlevende Lon horen. In hetzelfde genre situeert zich ook "Ain’t Misbehavin” met dromerig gefluit en naar Gypsy Jazz knipogend gitaarspel. In Lon’s eigen "Leavin' My Blues With You" druipt de passie van beide heren weer uit de luidsprekers. Het einde van een relatie, steeds pijnlijk, maar met enthousiasme gebracht, klinkt misschien tegenstrijdig maar illustreert tegelijk het vuur dat de man drijft.

Lees hier verder de recensie ...

Luc Meert

Foto © Manon Houtackers
meer foto's Manon Houtackers